|
Het lijkt alsof op het gebied van de sporttraining en sportwetenschap de gedachten geheel en al gericht zijn op twee aspecten van de mens de lichaamsbouw en het oefenen:
- Het fysieke,
- Het psychische.
Met betrekking tot het psychische dient juist de scholing (opleiding & oefening) meer vrijheid te bieden dan de gedachte dat doorzettingsvermogen het belangrijkste onderdeel in het scholingsproces. Echter, als iemand ook maar een voorstel doet over een mogelijke invloed van geloof binnen sport, dan zal men verwonderd reageren met de aantekening dat dit onderwerp geheel los gezien moet worden van sport. We lopen tegen een muur ook al proberen we dit onderwerp en sport op een verstandelijke te benaderen.
Ongeacht wat iemands persoonlijke overtuiging ook mag zijn, de essentie van het zoeken naar kennis, begrip en “waarheid” is dat alle onderwerpen de moeite waard zijn om te bespreken, te onderzoeken en toe te passen. Laten we eens kijken of we, zonder daarbij een standpunt in te nemen voor of tegen geloof of een specifieke geloofsovertuiging, onpartijdig kunnen onderzoeken welke invloed dit wellicht heeft op de voorbereiding en wedstrijden.
Geloof kan, als een krachtig overtuigend systeem, zeer indringend invloed hebben op de manier waarop het verstand werkt.
Dus, wanneer sommige sporters bidden voor een overwinning, zullen de agnosticus, gelovige of niet gelovige geneigd zijn aan de filosofie toe te geven dat elk verdienstelijk resultaat van een dergelijke handelwijze in zijn geheel toe geschreven kan worden aan een zeker verheven psychologisch element. Als de gelovige sporter wint, zal hij de schepper of bovenaardse kracht daarvoor danken. Als de niet gelovige sporter wint, nou, dan is dit te danken aan een goed getraind lichaam en wellicht dankzij enige geestelijke stimulans of wat daarbij voorgesteld kan worden. Voor een aantal sporters uitgezonderd, die geen mening hebben over de scheiding van geest en lichaam, was de gebeurtenis alleen maar een gebeurtenis en zij genoten van het succes omdat zij daarvoor goed getraind hadden, niet meer en niet minder.
Laat we eens kijken naar de ontmoeting van twee gelijk samengestelde teams, die beiden op hun typerende manier bidden tot hun onderscheidenlijk e scheppers. Het winnende team dankt na afloop het Opperwezen in de Hemel (OiH) voor hun geluk; het verliezende team zegt: “Ach, nou, het was de wil van het OiH dat we verloren hebben en ons zo een lesje te leren.”Met andere woorden, ongeacht wat er gebeurt, het OiH komt redelijk goed naar voren en de meeste teamleden draaien de zaak zo dat elke vorm van kritiek en scepsis geëlimineerd wordt. Sommige toeschouwers zullen - in relatie met deze analyse - vragen: “Denkt iemand nu oprecht dat het OiH werkelijk enig belang heeft in wie de winnaar is van één of ander stom sportevenement dat op geen enkele manier invloed heeft op de toekomst van de mensheid?” Er zijn waarschijnlijk andere zaken die er voor gezorgd hebben dat het winnende team de juiste attitude en strategie had, zo dat een geloof veel krediet oplevert uitgewist moeten worden.
En, wat is dan de relatie geloof en letsels? De gelovige OiH-vrezende sporter schrijft elke genezing toe aan het OiH en elk falen van de genezing toe aan de artsen of de behoefte aangaande het OiH enige speciale levenslessen te leren. De OiH ongelovige dankt de artsen of zijn eigen aanpak voor het herstel, zonder zich ook maar iets bewust te zijn van iets bovennatuurlijks. Als het geloof (het denken) inderdaad de algemene religieuze of niet religieuze noemer is achter het optimaal benutten van de niet-lichamelijke aspecten in sport, dan rechtvaardigt geloofsovertuiging geen enkel serieus nauwkeurig onderzoek als onderdeel van de totale training en competitie proces? Of moeten doorgaan met één oog dicht te doen voor het feit dat veel sporters teruggetrokken of openlijk bidden tot of vertrouwen op OiH om hen bij te staan bij de sport? Moeten we eerder proberen het succes in de sport te verheffen en te laten bepalen door het onderschrijven van bepaalde goeroeachtige lichamelijke trainingsysteem dat alleen gebaseerd is op het gebruik van specifieke oefeningen, belastingen, standpunten, tempos, gebruiken, periodieke schema’s, voedingssupplementen enzovoort?
Zeker, dit is een uitermate controversieel onderwerp, maar moeten we doorgaan deze “super wetenschappelijke” spelletjes te spelen die de indruk wekken dat menselijke prestaties afhankelijk zijn van geestelijke processen? Of moeten we een serieuzere academische kijk hanteren in relatie tot de mogelijke invloed van religie in het bepalen van de geschiktheid in de sport, het zij als iets dat OiH direct in het proces betrekt of indirect als een overtuigingsysteem dat de kracht van het verstand in de sport verheft?
Het bovenstaande is een bewerking van een essay door dr Mel C Siff, Denver, USA.
|
